Correspondance Generele de J.-J. Rousseau

Kompletna seria od 1 do 20 tomu, okładki zabrudzone i brzegi widać ślady użytkowania w każdym tomie karki nie są rozcięte po druku .

tom I str. 390 1924 r.
tom II str. 400 1924 r.
tom III str. 388 1925 r.
tom IV str. 378 1925 r.
tom V str. 388 1926 r.
tom VI str. 384 1926 r.
tom VII str. 395 1927 r.
tom VIII str. 384 1927 r.
tom IX str. 392 1928 r.
tom X str. 394 1928 r.
tom XI str. 387 1929 r.
tom XII str. 397 1929 r.
tom XIII str. 380 1930 r.
tom XIV str. 383 1930 r.
tom XV str.382 1931 r.
tom XVI str.386 1931 r.
tom XVII str. 382 1932 r.
tom XVIII str. 386 1932 r.
tom XIX str. 390 1933 r.
tom XX str. 386 1934 r.

Pierwsze powodzenie literackie przyniósł mu nagrodzony przez Akademię w Dijon „Discours sur les sciences et les arts” (1750), w którym zaprzeczał wartości cywilizacji dla rozwoju ludzkości. W r. 1752 wystawił z powodzeniem przez siebie napisaną i skomponowaną operę „Le devin du village”, natomiast „Lettre sur la musique française” (1753), gdzie wypowiedział się za wyższością muzyki włoskiej, wywołał oburzenie. Odwiedziwszy 1754 rodzinną Genewę wrócił do kalwinizmu. W r. 1755 napisał „Discours sur l’origine de l’inégalit parmi les hommes” (przekład pol. 1819), zwalczający prawo własności i ustrój monarchiczny, współpracował również w Encyklopedii Diderota, zwłaszcza w dziale muzyki. Na zaproszenie pani d’Epinay w latach (1756–1757) mieszkał w tzw. Ermitage, willi pod Montmorency, pobyt ten jednak był zakłócony jego zmysłową namiętnością do hrabiny d’Houdetot i chorobliwą jego drażliwością, przez którą poróżnił się z najbliższymi przyjaciółmi (Diderot, Grimm, Madame Epinay). W l. (1758–1782) przebywał w Montmorency, gdzie doznawał opieki księcia Luxemburg. Jest to szczytowy okres jego działalności literackiej. W „Lettre à D’Alembert sur les spectacles” (1758) zarzucił teatrowi szkodliwość i niemoralność. W powieści „La Nouvelle Héloïse” (Nowa Heloiza, 1761) wysunął prawo serca ponad konwenans towarzyski. Powieść ta i dwa dzieła następne cieszyły się bezprzykładnym powodzeniem i one to przede wszystkim wywarły ogromny wpływ na literaturę i myśl europejską (także w Polsce w dobie pseudoklasycyzmu i preromantyzmu). „Le contrat social” (1762, nowe wyd. 1896 i 1903; przekłady polskie 1778, 1839; nowe wyd. 1859 i 1862, Peretiatkowicza 1918, Macieja Starzewskiego, ze wstępem i komentarzem 1927) dowodzi powstania państwa przez dobrowolną umowę społeczną i stąd suwerenności ludu. Powieść „Emile” (1762) miała być obrazem zgodnego z naturą, wolnego od złych wpływów wychowania i w „Profession de foi du vicaire savoyard” (nowe wyd. 1914) przeciwstawiała nawet państwowej religii katolickiej zasady religii przyrodzonej. Wygnany za to z Francji, w latach (1762–1765) mieszkał w Szwajcarii, gdzie napisał melodramat „Pigmalion” (wyd. 1770, przekład polski Tomasza Kajetana Węgierskiego, 1778, 1799, 1823) i przeciw genewskiej ortodoksji „Lettres Mcrites de la montagne” (1764), za które przepędzony przez chłopów, zbiegł do Strasburga i na zaproszenie Hume’a udał się do Anglii (1766–1767). Tu rozpoczął pisać swoje „Confessions”. W roku 1767 powrócił do Francji, od 1770 osiadł w Paryżu. Wykończył najpierw „Confessions” (druk. 1782–1788, 4 t., nowe wyd. 1914, 3 t.; przekład polski Boya-Żeleńskiego, 1914–1918, 3 t., nowe wyd. 1931), apologetyczny, nie zawsze ścisły opis przeżyć, pierwszy wzór literatury subiektywno-osobistej. Usprawiedliwieniem także miały być dialogi „R. juge de Jean-Jacques” i w formie pamiętnika „Rêveries d’un promeneur solitaire”, drukowane dopiero później. W roku 1770 na wezwanie Michała Wielhorskiego napisał „Uwagi nad rządem Polski” (przekłady polskie Franciszka Karpińskiego 1789, II. wyd. 1799; Tadeusza Nieduszyńskiego 1921; Macieja Starzewskiego, ze wstępem i komentarzem, 1924). Napisał nadto: „Dictionnaire de musique” (1767), „Lettres sur la botanique” (1766–1767) i i. W r. 1794 zwłoki jego przeniesiono do Panteonu.